Dag 14 . Zaterdag 14 mei 2022. 63,3 km op de fiets. Petrosino- Menfi aan zee. Camping la Palma
Het moest er maar weer eens van komen, ik doe tenslotte het rondje Sicilie. Dus ik ga weer fietsen. Alleen, ik kan pas vertrekken als alles in mijn tassen zit en dat weer allemaal op de fiets. Dus ook de tent, matje, slaapzak, stoeltje etc etc. Altijd leuk om te timen en je kan er een heel systeem van maken, in welke volgorde je wat opruimt en daarna, enzovoort, enzovoort. En dat doe ik lekker niet. Ik begin gewoon ergens en dan is het een keer klaar. Lijkt het. Want vorig jaar heb ik dit zo vaak gedaan, dat het tot mijn verrassing een routinehandeling is geworden. Dat vind ik wel heel leuk!
Ik fiets vrolijk weg, nadat ik afscheid heb genomen van de workactionists. Wat een leuke mensen! De reis gaat vandaag richting Menfi. Mijn streven: zoveel mogelijk langs de kust fietsen. Het eerste stuk tot Marzala gaat lekker, dan volgt een bloedheet stuk over een net geopende autoweg. Dat houd ik niet lang vol, dus besluit ik landinwaarts door een WWF natuurreservaat te fietsen. Maar eerst tussen de hete wijngaarden doorklimmen. Opeens hangen overals bordjes om me te waarschuwen dat er wilde zwijnen kunnen oversteken, dus ik ben alert! Vele stoffige weggetjes later moet ik echt even uitrusten in de schaduw. Daar! Een verlaten kasteel, lijkt het. Maar het is een wijnhuis- Baglio Aimone- bovenop de berg, middenin het natuurreservaat ? Natuurlijk, dit is Sicilië! De vriendelijke dochter van de wijnboer legt me in het engels uit hoe ze te werk gaan. Na een slokje geproefd te hebben, lekker, ga ik toch weer door.
Kilometers asfalt en olijfgaarden trap ik nu weg. Het is nog heter nu. Af en toe zwaai ik naar een medeweggebruiker, opvallend vaak een Afrikaan op de fiets. Zij werken hier veel in de wijn- en olijfolieindustrie, is me opgevallen. Met een van hen maak ik een praatje in het frans. Hij is ooit met een bootje uit Senegal gekomen en verdient nu zijn geld in de “foodindustry”. Hij hoopt op een verblijfsvergunning, zodat hij zijn vrouw en kinderen over kan laten komen. “ Laat het me weten, wanneer ik je kan helpen!” roept hij, wanneer ik weer verder fiets.
Op mijn Archies-app (superhandig, alle campings van Europa), zoek ik een camping. Ik had expres nog niks geregeld, go with the flow, en ik vind het wel goed zo, na 60 kilometer. Ik kies voor camping La Palma, de enige camping in de wijde omgeving, haha ! Daar word ik ontvangen door een vriendelijke familie en krijg ik meteen een kopje koffie aangeboden. Als ik het terrein op ga -“ zoek zelf maar uit waar je wil staan”- schrik ik een beetje. De camping staat direct aan zee, maar het zicht wordt weggenomen door welgeteld 6 grote campers ! Met Duitse kentekens. Wat is dit nu weer? Waar ga ik dan staan? Daartussen? Ja, daarachter. Kan mij het schelen. Ik slaap toch alleen maar in die tent.
Na een duik in de warme zee ga ik op aanraden van de campingeigenaar naar restaurant Le 4 Stagione. Eens even kijken wat ze me te bieden hebben. Ik denk pizza…Maar nee, ik kom terecht op een prachtig terras, licht ingericht en met tentdoeken overdekt. Met uitzicht op zee! En geen Camperduitser te bekennen, YES ! Er ruist een zwoele zeebries, ik zie de ondergaande zon. Ontroering en geluk overmannen me.
De eigenaar Nicola en zijn vrouw Nathalina ontvangen me allerhartelijkst en vrolijk. Ik krijg een tafel voor een en vind het nu wel heel jammer dat ik de Man en de Zoons thuisgelaten heb. Dit zou ik trouwens ook al mijn vrienden, vriendinnen en familie zo gunnen. De broer van Nicola, Andrea blijkt de uitmuntende kok te zijn, die werkelijk heerlijk eten voor me maakt. Eerder werkte hij in Londen en in Thailand, waar hij zijn vrouw Pau heeft ontmoet. De gerechten die ik krijg voorgeschoteld zijn allemaal even lekker! En gedurfd, niet het standaard Siciliaanse, ik proef de Thaise twisten. Fantastisch. Hier kom ik zeker morgen terug. En overmorgen en overovermorgen. Kijk maar waarom: www.residencele4stagioni.com
Comments