Dag 14,
Woensdag 19 mei 2021, 97,4 km, temp overdag 14 C, temp nacht 5 C
Overnachting: Chez Fours, Dun-sur-Meuse haut.
Vaarwel kleine grote stad, vaarwel hotel met allure . De reis gaat van Charleville naar Dun-sur-Meuse. Het is een mooie dag , want de Fransen kunnen weer naar terasse, musea, salle de sprctacle en zwembad . En de zon schijnt ook nog.
Maar mijn achterband hobbelt, dwz, waarschijnlijk ligt de binnenband niet helemaal lekker in de buitenband. Dus dat moet gefixt. Gelukkig ben ik in een stadje met twee fietsenmakers en ik kan wel een beetje hulp/bemoedigende woorden gebruiken. Ik ga naar “ de beste fietsenmaker in de stad”. Ha daar zie ik door zijn etalageruit al dat de mechanicien in zijn atelier bezig is. Op de deur hangt weliswaar een bordje, open vanaf 14 uur….maar dat hoeft niet waar te zijn. Maar ik ben een beetje in de stress, ik wil dat dat bobbelen stopt en weet niet precies wat er aan de hand is. Hij zal mij toch wel helpen? Hij ziet me en ik gebaar met gevouwen handen “ alsjeblieft, ik heb maar een klein vraagje”. Hij regeert met een gebaar. Ik knik. En braaf als ik ben blijf ik 10 min. staan voor zijn dichte deur, omdat ik weet dat ie mij heeft gezien en hij heeft me al in gebarentaal laten weten dat hij er aan komt, toch?. Hij gebaarde toch “ even wachten mevrouwtje, ik kom je zo helpen, even deze fiets afmonteren”. Na 10 minuten klop ik op het raam. En hij kijkt me boos aan. Van zijn armen maakt hij een kruis een hij gebaart dat ik weg moet wezen ! Pffffft, ik heb gewoon een blauwtje gelopen!
Ik fiets naar de andere fietsenmaker, zijn winkel is open en ik stap naar binnen. Deze man probeert er eerst nog onderuit te komen om ze te helpen door te zeggen dat de mechanicien deze week op vakantie is, hij is slechts verkoper. Maar daar komt ie niet mee weg. Ik vraag of ik zijn pomp dan mag lenen en ga omstandig voor zijn winkel aan de slag…..tassen er af, goed naar de band kijken, voelen, het gaat regenen…. En dan komt hij me alsnog helpen. Aan de kant mevrouwtje, zegt ie, ik weet precies wat er aan de hand is… Binnen een minuut is het geregeld. Het is niet mijn sterkste eigenschap, hulp vragen, maar zoals een goede vriendin zei” als je maar lang genoeg onhandig blijft doen, word je vanzelf geholpen !” De band bobbelt de hele weg niet meer.
En dat is maar goed ook, want mijn fiets en ik moeten vandaag heel hard werken.
De test van vandaag is, veel omleidingen, veel heuvels op, in de storm met striemende regen en hier en daar donderwolken. Kletsnat bereik ik de top van een heuvel en als ik naar beneden race, gaat de zon schijnen ! Hoera, roep ik uit. En een ontsnapte koe in een graanveld loeit mij verschrikt toe. Ik ben bijna bij mijn eindbestemming, een Chambre d’ Hote in Dun-sur-Meuse. Dus lekker aan de oevers van de Maas……behalve dan dat de kamer in Dun-sur-Meuse haut, ligt. Hoog, Annette , HOOG. Dus vloekend en tierend en alweer in een vette regenbui en best moe beklim ik de 280 meter hoge berg en ik word stralend verwelkomd door Vincent en Melanie, die mij eenmaal binnen letterlijk onder de hete douche zetten, me na het afdrogen een biertje in de hand drukken en me nog net niet instoppen in bed, omdat ze zo met me te doen hebben. Mezelf overschatten is dus blijkbaar ook een kwaliteit die aandacht, zorg en liefde oproept bij deze mensen.
![](https://static.wixstatic.com/media/5a6773_184f6e1687be4f799d177b0428949df4~mv2.jpg/v1/fill/w_980,h_735,al_c,q_85,usm_0.66_1.00_0.01,enc_auto/5a6773_184f6e1687be4f799d177b0428949df4~mv2.jpg)
コメント