Dag 12 . Donderdag 12 mei 2022. Fietskilometers: 25 km. Marzala-Petrosino, Camping Biscione.
Mijn schoonbroer en -zus zijn allebei verrukt van het feit dat ik mijn fietsreis ga starten in Sicilië. Met mijn schoonzus keek ik op de kaart en zij wees me de plaatsen, waar zij een aantal jaar geleden waren geweest met de auto. Ook legde ze uit vanuit welke gebieden ze hun wijn en olijfolie importeren en hun koffie, honing, pasta, chocola, blikjes sardien, zout en “oh ja, nog meer wijn”. Het leek me een hele kluif, maar na drie dagen op de fiets heb ik bijna al hun waar al in het wild voorbij getrapt- wijngaarden, olijfbomen, graanvelden, vishavens, bijenkasten, zoutvelden- en uiteraard heb ik alles al geproefd.
Was het niet een leuk idee als ik langs hun leveranciers zou fietsen, ze zouden me vast ook onderdak willen bieden. “In iedergeval een warm welkom”, zei mijn schoonzus lachend. Ze zou ze wel even mailen, haar contacten. En wat bleek: al hun leveranciers wilden me wel ontvangen tijdens mijn tocht. En zo gebeurde het dat Cicco uit Palermo, van de koffie, voor mij aankomst aldaar een Palazzo had geboekt. Zelf was hij te druk op een beurs in Parma, maar toch, hij reageerde supersnel op mijn mailtjes en eiste zowat dat ik hem “tijdens mijn gehele verblijf in Sicilië contact met hem moest opnemen, als ik vragen of hulp nodig had”, De volgende stop zou Petrosino worden. Net ten zuiden van Marsala. Ik nam contact op met Dr. Mario, van Cantina Petrosino.
Dr. Mario, is een zeer vriendelijke man, die mij in het engels uitlegt waarom de wijnen van Petrosino zo lekker zijn en dat ze extra smaak hebben. Volgens hem komt dat, doordat de druiven in de frisse zeewind groeien en rijpen. “De Grillo druif is uitstekend voor de witte wijn”, legt hij uit. Beleefd weiger ik vervolgens een fles witte wijn. “Te groot”, zeg ik, “dat krijg ik niet op in mijn eentje en ik heb geen koelkast”. Ik voel me wel een beetje stom. Hoe kan ik zo’n gift nou weigeren! “ Hier” zegt hij “ neem deze dan maar wel aan, een maatje kleiner, dit is het raspaardje onder de witte wijnen, el Presidente. En een kurkentrekker, en een kookschort en boekjes met de geschiedenis van de streek erin beschreven”.
Vervolgens excuseert Dr. Mario zich -na een nauwkeurig kaartje van Sicilië en alle bezienswaardigheden getekend te hebben- uitvoerig dat hij me niet persoonlijk onderdak kan bieden, hij moet naar een belangrijke beurs voor wijnhandelaren in Stuttgart. Wel heeft hij wat voor me geregeld, dus of ik even wil volgen op de fiets. In slakkengang rijden we -hij in een Fiat Panda Stationwagon- door de wijngaarden. “Vanavond eet je op mijn kosten in dit restaurant, bestel vooral ook de verse vis !” zegt hij, als we even stoppen bij een restaurant aan zee. “ En hier mag je zo lang blijven staan als je wil, hier op deze camping, op mijn kosten!”. De camping staat midden tussen de wijngaarden, 200 meter van zee. Wat een luxe. En wat een rust. Ik ben de enige met een tent. En verderop staat een camper. En dat is het.
In de avond meld ik me bij het restaurant. De kok laat me vrolijk binnen en ik kijk verlekkerd naar de borden van de andere gasten. Ik kies voor de primo pasta met tomatensaus, pistache en kleine garnaaltjes en als secondo, ja, natuurlijk de vis. En daar komt dan een goed glas wijn bij, natuurlijk van Cantina Petrosino. Als digestief kies ik voor amara, een kruidenbitter. Wat een ontvangst en wat een zorg. Twee uur later kruip ik zeer tevreden mijn tentje in. Zo wil ik altijd wel leven !
ความคิดเห็น